O kamieniach i wnętrzach czyli o tym, co ważne i nieważne

Ufff, mówię Wam, sześć tygodni urlopu już za nami (Dżizas kiedy to zleciało?) i stwierdzam, że w końcu należy odpocząć! Dawno już nie mieliśmy tak intensywnego wywczasu. Jeśli któraś z Szanownych Czytelniczek moich ulubionych zagląda do mnie na IG, to wiecie, że przez ostatnie tygodnie próżnowania nie było. Podróż do Albanii (a właściwie do Grecji, bo koniec końców dotarliśmy aż do Salonik) w naszej pamięci została zaszufladkowana w zbiorze hardcore, ale i do zbiorów wow tudzież warto było też sporo trafiło. Opiszę, wszystko opiszę, choć jestem skłonna zgodzić się z Anią, która w tym poście pisze, że "jeśli nie napisze się posta w ciągu tygodnia od powrotu z podróży szanase maleją drastycznie". No, ale drastycznie nie oznacza, że coś jest niemożliwe. Jest nadzieja, choć wiadomo, na gorąco jest najlepiej. Póki te widoki, zapachy, smaki są jeszcze takie świeże. Póki opalenizna nie zbladła a skóra nie zeszła. 

Wiecie, po ośmiu przeprowadzkach (w tym jednej za granicę), po tylu mieszkaniach urządzonych, udomowionych, oswojonych, powiem Wam, że wnętrza mają tak marginalną ważność w życiu człowieka, że naprawdę nie warto się spalać. Nie warto spędzać godzin na planowaniu gdzie co się przestawi, jak się pomaluje, jak sie udekoruje. Jakie znaczenie za dziesięć lat będzie miało to, jak pomalujesz ściany w przedpokoju albo jaką wybierzesz lampę do sypialni? Kto Ci wróci te godziny spędzone na wertowaniu magazynów wnętrzarskich?

Stwierdzam krótko: nie warto! Owszem, należy zadbać o to, by nasze otoczenie było wygodne i miłe dla oka, schludne i czyste, ale teraz już wiem na pewno, że program minimum w zupełności wystarczy. Mi się włos na głowie jeży gdy widzę ludzi biorących kredyt na urządzenie mieszkania, który potem spłacają latami. Tylko po to, by było na pokaz, bo jakoś trudno mi uwierzyć, żeby wynikało to z wewnętrznej potrzeby? U nas zasada jest prosta: jeśli nie mogę zapłacić za coś gotówką znaczy: nie stać mnie na to. Jeśli mnie nie stać, nie kupuję. Krótka piłka.

Mam za sobą etap totalnej fiksacji na punkcie wnętrz. Oczywiście, że chęć wicia gniazda jest zrozumiała, ale z doświadczenia wiem, że granica jest cienka. Wicie gniazda przeradza się w obsesję na punkcie wnętrz, która potrafi zdominować nasz cały czas wolny i skutecznie wyczyścić portfel. W związku z powyższym śmiem pytać: po co to komu? Nie lepiej przeznaczyć energię, środki i czas na zobaczenie kawałka świata? Innego podwórka? Tak, to jest pytanie retoryczne.

No dobrze, pora by już koczyć a tu jeszcze te kamienie mi zostały. O co chodzi z tymi kamieniami? O nic w sumie, taka tam fiksacja malutka: przywieźć kamień z każdego miejsca, w którym się było. Też tak macie? Czasem jeden, solidny, wielki (taki mam z Norwegii - w kuchni się czasami przydaje), innym razem mały, ale wyjątkowy kształtem lub kolorem. Tym razem prawie ogołociłam albańską plażę, bo nazbierałam sobie całą torbę kamoli: większych, dużych, małych i malutkich. Przydadzą się :-) O chociażby do zrobienia obciążników do obrusa. Teraz może wiać do woli. Ale bez przesady!

Mam jeszcze w najbliższych planach inny projekt DIY z użyciem kamyczków i już nie mogę się doczekać jego finalzacji. Takie to cudo ma być. Zaglądajcie zatem koniecznie!

Czy ja się znów wymądrzyłam? Jeśli tak, to sorry. Na swoje usprawiedliwienie mam to, że robię to zupełnie za free. A mogłabym wszystko spisać, opatrzyć kilkoma stylizowanymi fotkami, dodać podpatrzone na Pinterest cytaty z gatunku tych this is so American i sprzedawać za 29,99. Może zrobię zapisy i przyjmę przedpłaty? Nay!!!

Teraz już naprawdę na koniec, zgodnie z tradycją, pytanie do publiczności: a Wy co przywozicie z podróży? Może coś dziwnego? Założę się, że tak :-)

Live. Eat. Travel. Create.

Buziaki!!!!

XOXO