Najdroższe foremki świata, mistrzowie DIY i tiramisu spekulatius

Melting pot. Gdybym miała teraz opisać się w dwóch słowach to były by one właśnie takie: melting 

pot. Lata jednak robią swoje. Bagaż doświadczeń czterdziestu lat mały już nie jest a wszystkie nasze 

przeprowadzki, przede wszystkim ostatnie trzy lata spędzone w Bawarii, w środowisku bardzo 

międzynarodowym (ponad 30 narodowości!) nie pozostają bez znaczenia. 

Odciskają się wyjątkowo odczuwalnie na osobowości, postrzeganiu świata, stylu życia, sposobie 

myślenia, nawet na planach na przyszłość. Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi. Nie, nie będę teraz 

otwierać się publicznie i ogłaszać wszem i wobec co tam sobie knujemy, bo uważam, że o planach 

się nie mówi, tylko realizuje i zamierzam się tego trzymać.

Tak, zdecydowanie czuję się jak taki tygielek, w którym buzują wszystkie wspomnienia. Te zbierane
pieczołowicie, jak i te chwycone mimochodem. Nieświadomie, bo człowiek za młody, za głupi był
by wiedzieć, że to wszystko na twardym dysku się zapisuje. I teraz to wszystko miesza się ze sobą,
wypływa na wierzch sprowokowane jakimś impulsem. Tak jak wspomnienie amoniaczków, które
Babcia zawsze przed świętami piekła. Bo stało się tak, że trafiły w moje ręce te stare wykrawaczki
do ciastek. Leżały gdzieś zapomniane w czeluściach spiżarni. I dokładnie w chwili gdy wzięłam je
do ręki wróciło wszystko. Jasne jak słońce. Czyste i rześkie jak alpejskie powietrze.



Dziadek zrobił te foremki kilkadziesiąt lat temu. Był mistrzem DIY! Właściwie sklepy mogłyby
nie istnieć; był w stanie zrobić i przerobić wszystko. Oczami wyobraźni widzę Go w skromnym
warsztacie jak wycina paski z blachy, pieczołowicie "zaklepuje" ostre brzegi, żeby Babcia się nie
skaleczyła, jak formuje kształty. Nie mógł wiedzieć, że robi najdroższe na świecie cookie-cutters.
Nie mógł wiedzieć, że właśnie  kreuje wspomnienia dla trzech pokoleń. A może wiedział?

I nachodzi mnie jeszcze jedna myśl przy tych foremkach. Jeszcze jedna refleksja. I trochę wstyd.
Bo większość z nas jest z pokolenia, które miało już dostęp do wszystkiego. Niewiele z nas pamięta
czasy, kiedy trzeba było o coś się starać, szyć, dziergać, kleić samemu. Moje pokolenie jest chyba
ostatnim już, którego dzieciństwo przypadło na schyłek polskiej epoki DIY, epoki, która była
elementem składowym naszej narodowej tożsamości. Nasi rodzice, dziadkowie i pradziadkowi byli
mistrzami DIY najwyższych lotów a przy tym było to takie .... oczywiste. Nikomu nie przyszło do
głowy ogłaszać światu: Hej!! Zobaczcie: kupiłam w sklepie okrągły wieszaczek i owinęłam go
gałązką! Zobaczcie moje mega DIY! Schlebiajcie mi! Jestem zajebista!
Serio? Ja myślę, że po prostu robisz zajebiście dużo hałasu. O nic.

Mea culpa. Żeby nie było!

A oto jedno ze świeżych wspomnień: smak ciasteczek spekulatius. Przyjechał ze mną z Bawarii,
siedział sobie przyczajony i nagle postanowił znać o sobie. Chciałam je zrobić na Święta 

(bo to tradycyjne niemieckie ciasteczka świąteczne), ale w walce z czasem wygrał makowiec i sernik.

Z pewnością słyszałyście już o spekulatius i być może znacie ich smak - u nas też są do kupienia.

Tradycyjnie wypiekane są w specjalnych foremkach, których ja niestety nie posiadam, więc kształt 

i wzór otrzymały przy użyciu wykrawaczek i szydełkowej serwetki ( dzieło mojej mamy).

Przedstawiam Wam zatem przepis z gatunku total fusion! Jest w nim i Polska, i Niemcy, i Włochy.

I mnóstwo przeróżnych wspomnień. I smakuje to wszystko wybornie!

Proszę Państwa, oto tiramisu spekulatius!

*wcale nie krzyczę :-)

Ciasteczka spekulatius

120 g masła

1 jajko

1 szkl mąki

1/2 szkl brązowego cukru

3 łyżki drobno zmielonych migdałów (mączki migdałowej)

3 łyżeczki cynamonu

1 łyżeczka gałki muszkatołowej

1/2 łyżeczki zmielonych goździków

1 łyżka mleka

Zimne masło kroimy w kostkę. Dodajemy pozostałe składniki i wyrabiamy ciasto. 

Zawijamy w folię spożywczą i wkładamy do lodówki na 12 (a najlepiej 24) godzin. 

W ten sposób wszystkie przyprawy zostaną ładnie "wchłonięte".

Schłodzone ciasto rozwałkowujemy dosyć cienko, nie grubiej niż 0.5 cm. Wykrawamy kształty,
układamy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Wkładamy do lodówki na pół godziny. 

W tym czasie nagrzewamy piekarnik do 180 st. Pieczemy przez 10-12 minut aż ciasteczka 

się zarumienią i będą chrupkie. Studzimy.

Do tiramisu będą potrzebne ciasteczka pokruszone, najlepiej umieścić je w torebce foliowej 

i potraktować tłuczkiem do mięsa :-)

Masa tiramisu

1 op. serka mascarpone

2 jajka

szczypta soli

5 łyżek cukru pudru, przesianego

kilka kropli Amaretto lub innego likieru (opcjonalnie)

Białka oddzielamy od żółtek. Ubijamy na sztywną pianę dodając szczyptę soli.

Mascarpone ucieramy z żółtkami i cukrem pudrem. Dodajemy pianę z białek i delikatnie mieszamy.

Dodajemy kilka kropel likieru.

Dno słoiczka/kieliszka wykładamy warstwą pokruszonych ciasteczek. Na to wykładamy porcję masy
tiramisu i łyżkę konfitury malinowej. Ponownie - warstwa pokruszonych ciastek i masy serowej.
Wierzch posypujemy ciasteczkami.

Całkiem ładnie to wygląda, prawda?

Enjoy!!

Kochani, bardzo gorąco dziękuję Wam za liczny udział w rozdawajce, zarówno tutaj na blogu jak

 i na instagramie. Postaram się szybciutko uwinąć z ogłoszeniem wyników, bo wiem, że czekacie.
Zresztą ja też nie mogę się doczekać aż ten fantastyczny sprzęt trafi do którejś z Was.

Pozdrawiam Was cieplutko w ten zimowy dzień!

Do następnego :-)

XOXO