Wyjątkowo trudny zawód: blogerka + łapacz smogu DIY

Ta daam! I mamy nowy banerek! Nie pytajcie, który to już z kolei. Tak, wiem, to mega 

nieprofesjonalne, ale zdradzę Wam sekret. Guzik mnie to obchodzi :-) Zmieniam sobie banerek, bo:

primo: mam na to ochotę

secundo: wianuszków ostatnio tak się namnożyło, 

że musiałam po prostu wycofać się z tego tematu.

Po ponad czterech latach blogowanie poszłam też w końcu po rozum do głowy i od teraz nazwa 

bloga równa się adres bloga. Alleluja! Zatem All things pretty odchodzi na zasłużoną 

(albo i nie) emeryturę.

Na blogu pojawiać się będą małe zmiany, ale bardzo pomalutku. Tak mi się umyśliło, żeby było to 

miejsce, gdzie będziecie z chęcią wracać nie tylko popatrzeć na zdjęcia i poczytać naszpikowane 

ironią, niczym dobra kasza skwarkami, wywody. Chciałabym, abyście mogły znaleźć tutaj coś 

innego. Znacie mnie już trochę i wiecie, że reaguję mocno alergicznie na sytuacje typu "mają 

wszyscy mam i ja" i nie lubię ulegać masowym histeriom, bez względu na to, czego to dotyczy.

Tak już mam i nie mam zamiaru tego zmieniać, bo publika tego wymaga.

Jeśli i Ty nie chcesz być kserokopiarką - to miejsce jest dla Ciebie! Zapraszam gorąco!

Inspirujmy się wzajemnie, parafrazujmy, interpretujmy, adaptujmy. Zawsze dodając ten 

najważniejszy element: siebie. Wiem, że klonowanie jest teraz kluczem do "sukcesu", 

ale takie płynięcie z prądem jest po prostu nudne i odmóżdżające. Wierzę, że i Wy wolicie 

inaczej i po swojemu. I to Wy jesteście moją niszą :-)

(bo wiecie, spece od blogowania zalecają znalezienie swojej niszy - ja postawiłam na Was: 

Kobiety świadome, otwarte na świat, nie zamykające się w jednym temacie, ciekawe, nietuzinkowe, mające własne zdanie na każdy temat i nie bojące się o tym mówić)

Witajcie zatem w skromnych progach tego oto bloga:

gdzie myślą przewodnią jest DIY jako styl życia.

Robimy bo lubimy a jak robimy, to z klasą.

Aby mieć coś niepowtarzalnego.

Tutaj zawsze znajdziecie odpowiedź na pytanie:

I wiecie co? Tak sobie pomyślałam, przy okazji tego nowego banerka: jak to dobrze, że nie muszę 

blogować "zawodowo". Jak to dobrze, że nie muszę żyć z bloga. Bo to jest bardzo ciężki kawałek 

chleba! Większość myśli, że to najlepsza praca pod słońcem. Piszesz post, pstrykniesz parę zdjęć i, 

ta daam, gotówka spływa wprost do twojego portfela. Każdy by tak chciał. Ale wiadomo, 

rzeczywistość zazwyczaj ma się tak do naszych wyobrażeń jak piernik do wiatraka. 

Taka pełnoetatowa blogerka musi wykonać ogrom pracy, zanim te kilka stówek wpadnie do kieszeni. 

Nie dość, że trzeba napisać coś sensownego, to jeszcze trzeba zrobić sesję. Pomijając już fakt, 

że trzeba zainwestować grubą kasę w sprzęt, takie stylizowanie to ciężka praca. U wnętrzarek 

chociażby podwójnie, bo albo trzeba ogarnąć chałupę, żeby jako tako na zdjęciu wyglądało, albo

 tak umiejętnie manewrować kadrem, aby nie było widać bałaganu, który panuje dookoła. 

A taki post to dopiero początek! 

Człowiek już umęczony, bo w międzyczasie trzeba przecież zająć się dziećmi, obiad ugotować, 

sprawy ogarnąć a tu zaczynają się schody. Bo trzeba wysłać kilkadziesiąt maili do firm, oferując 

współpracę z naszym fantastycznym, opiniotwórczym blogiem. Firmy nam za to zapłacą, wszak 

za coś żyć trzeba, ale wcześniej poproszą o statystyki i zasięgi, a nad tym to dopiero trzeba się 

napracować! Trzeba dokupić lajki i followersów, trzeba dokupić ruch na stronie. No niestety, taki lajf.

Świat liczy się tylko z liczbami, które mają magiczną literkę k w sobie a tu jest Polska i my 

Kardashiankami nie jesteśmy! Na naszym podwórku każdy lajk powyżej tysiaka jest po prostu 

kupiony. Trzeba udzielać się w social media, płacić za reklamę, podlizywać się innym, bardziej 

znanym blogerkom, jeździć na spędy zwane meetingami i udawać, że wszyscy jesteśmy jedną 

wielką rodziną i wspieramy się, jak możemy.

Ale! Załóżmy, że ciemny lud to kupi, firmy to łykną i biznes jakoś się kręci. Na razie? Ale co dalej 

maturzysto? Co będzie jeśli ten ciemny lud się znudzi? Wszak homo (rzekomo) sapiens tak już ma, 

że tylko chleb powszedni może konsumować bez końca. Cała reszta, prędzej czy później, wylewa 

się uszami. Co będzie gdy blogi, insagramy i youtuby przestaną nas już kręcić? 

Albo przyjdzie nowa, młodsza ekipa ze świeżymi pomysłami (a przyjdzie)

i po prostu nas z interesu wygryzie?

Ufff. jak dobrze! Jak dobrze, że u mnie ten zdrowy rozsądek wciąż górą i nie zachciało mi się 

rzucać pracy i jeszcze, o zgrozo!, namówić do tego męża. Nie, zdecydowanie, 

blogerka full-time to nie jest zawód dla mnie. 

Ja po prostu nie mam do tego predyspozycji. 

Nie dość, że robota ciężka, to jeszcze niepewna. A ja nie lubię niepewności. Boję się niepewności. 

Czuję się lepiej, gdy wiem, że mój dochód nie jest uzależniony od tylu zmiennych, na które mogę nie mieć żadnego wpływu. Czuję się lepiej, gdy mogę pisać posty kiedy chcę i o czym chcę. 

Nie muszę polecać szajsu, którego nie chcę. Nie muszę pisać postów sponsorowanych. Ale mogę. 

A to mega różnica.

I z całym szacunkiem dla wszystkich profesjonalnie blogujących! 

Ja naprawdę Was podziwiam za to, że jesteście w stanie to robić. Ogarniać i bloga, i dom, i rodzinę. Ogarniać te wszystkie social media, statystyki, reklamy, współprace. 

Podziwiam hart ducha i determinację i tą niezwykłą umiejętność sprzedania siebie

 i swoich (bądź cudzych) pomysłów. Szacun!

A ja mam dziś do sprzedania  pomysł na łapacz smogu. Smog, jak wiecie, dokucza nam już od 

jakiegoś czasu. Są dni, gdy z naszego balkonu nie widać miasta, a zazwyczaj widać wszystko jak na 

dłoni: Pałac Kultury i całą resztę city. Obecnie trudno nawet jest dostrzec jakiekolwiek światełka.

W związku z powyższym (ha ha) mój ścisły umysł (ha ha) wygenerował genialne rozwiązanie 

problemu. Skoro można złapać sny to i smog chyba można?

A jeśli do Was smog nie zawitał, to zawsze można taki łapacz użyć do celów niższych, 

czyli dekoracji :-)

Takie chwosty z igiełek wpadły mi już dawno temu w oko na Pinterest i gdzieś tam się kolebały 

w sekcji: do zgapienia. Może być?

Dajcie koniecznie znać jak Wam się podoba nowe/stare How she makes it i czy kupujecie to czy nie?

Marketingowiec ze mnie żaden, nie umiem wciskać kitu, ale to akurat poczytuję sobie za zaletę.

Kilka słów prawdy znajdziecie tu zawsze. To pewne!

Do następnego zatem! 

(mam nadzieję)

XOXO

Za przygotowanie banerka należą się podziękowania mojemu super zdolnemu i cierpliwemu Synowi, który potrafi moje pomysły przenieść na wirtualne kartki.

Dzięki Maks!!