DIY i inne luksusy w dobie parentingu {DIY}

Bohaterem tego wpisu będzie biżuteria. Jaka? O tym za chwilę. To bohaterstwo będzie jednak pozorne, bo tak naprawdę chodzi o tło. A tak NAPRAWDĘ naprawdę chodzi o pretekst do opowiedzenia Ci tego, co chcę opowiedzieć. Nie muszę chyba jednak tego tłumaczyć, bo jako MOJA STAŁA CZYTELNICZKA doskonale o tym wiesz, prawda? 

A jeśli tak się składa, że nie jesteś moją stałą czytelniczką, tylko jesteś tu pierwszy raz (co w sumie też jest super, bo oznacza, że jakimś cudem trafiłaś w moje skromne wirtualne progi, yey! wpadaj częściej!) to uprzedzam, że może się tak zdarzyć, że zobaczysz zdjęcie marchewki, a czytać tu będziesz o kołczingu i jego sensie/bezsensie (do wyboru).

Przechodząc do tematu, czyli tytułu posta (przeczytałaś tytuł posta, prawda?) mam dwie sprawy do zakomunikowania:

1. wróciłam ostatnio do zapomnianego hobby i pobawiłam się troszkę koralikami i innymi świecidełkami (moja wewnętrzna sroczka upomniała się o swoje pięć minut) czego efektem są pyszące się na fotkach bransoletki.

2. na szczęście ominęła mnie i moje dziecko era parentingu

Rozwijając teraz dwa powyższe punkty:

1a. nic nadzwyczajnego, wiem, ale nie o to chodzi, że chcę teraz zbierać brawa za mój cudowny wykon (mi się podoba i tak naprawdę czyjeś zdanie nie ma tu znaczenia, bo to ja jestem adresatką tych bransoletek)

1b. chodzi o to, dlaczego tę biżuterię sobie zmajstrowałam

Jak myślicie? Why?

Bo lubię? Bo mam zdolności manualne, ale przecież to i tak jest bardzo proste, więc nawet żadnych zdolności mieć nie trzeba? Bo robią/mają wszyscy, robię/mam i ja? Bo uważam się za zajebistą projektantkę biżuterii i chcę otworzyć sklep internetowy? (skoro zrobiłam kilka bransoletek, parę wisiorków i trochę kolczyków, to już jestem projektantką, tak? tak to działa, prawda?)

Nic z powyższych. No, może tylko to pierwsze.

Odpowiedź jest dość pyszałkowata: bo mogę!

Mogę, bo pranie za mnie robi pralka. Mogę, bo naczynia zmywa za mnie zmywarka. Mogę, bo odkurza za mnie robot. Mogę, bo nie muszę stać w kolejkach. Mogę, bo wszystko mam na wyciągnięcie ręki. Mogę, bo nie musze palić w piecu. Mogę, bo mam w kranie bieżącą wodę. Gorącą! Mogę, bo nikt nie każe mi wynosić się z domu i jechać na drugi koniec kraju. Mogę, bo nie muszę (nie musiałam) prać pieluch, bo są jednorazowe. Mogę, bo mam czas. Mogę wszystko.

I bardzo doceniam to, co mam, bo to bardzo dużo! Wiem o tym, bo jestem świadoma, że jest to przywilej naszych czasów. Nasze babcie tak nie miały, szczególnie te, które mieszkały na wsiach, zaczynały swoje dorosłe życie w powojennej Polsce. 

Moja babcia wyszła za mąż tuż po wojnie. Miała wtedy 16 lat. Urodziła piątkę dzieci, ostatnie martwe. Były małe dzieci, krowy, kury, kaczki, ogród. Pranie, gotowanie, sprzątanie, wykopki, dzieci. Całe życie poświęciła dzieciom, a potem jeszcze nam, wnukom. Kuchnia była Jej małym królestwem. Gotowała przepysznie i przepysznie piekła. I wiecie co? Nigdy, przenigdy nie słyszałam, żeby się skarżyła, albo narzekała, że na coś nie ma czasu. Never!

I teraz następuje moment na rozwinięcie punktu nr 2:

2a. skręca mnie po prostu gdy słyszę matki ery parentingu narzekające na brak czasu: na gotowanie, posprzątanie, wyprasowanie sterty ubrań. użalające się nad swoim ciężkim bytem matki i niemożnością swobodnego wyjścia na imprezę, paznokcie czy zrobienie brwi od szablonu (obowiązujący wzór do wglądu na insta)

2b. kopnęłabym taką jedną i drugą w dupę, gdy słyszę jak rozprawiają o potrzebie zajęć rozwoju inteligencji kinestetycznej (dajmy na to) dziecka, które codziennie spędza godziny przed telewizorem albo tabletem

3c. właściwie nie powinnam wymieniać dalej, bo dojdzie do rękoczynów, ale powiem tylko, że tekst "to przecież tylko dziecko" powinien być zbanowany. Tak, to tylko dziecko, dlatego to Ty, jako dorosły jesteś po to, by wyznaczać granice. Bo na tym mniej więcej polega wychowywanie: na pokazywaniu, co wolno, a co jest złe. Na budowaniu wzorców. Na byciu wzorem. Ale zapewne trudno to zrobić, gdy większość czasu poświęca się na dobranie odpowiedniego odcienia cotton ballsów do pokoiku pociechy

Nic już więcej nie powiem. Powtórzę tylko, że wdzięczna jestem losowi, że moje rodzicielstwo przypadło przed tym całym szaleństwem internetowym, bo całkiem możliwe, że też by mi mózg wyjarało. W końcu miałam tylko 21 lat. A to był podatny wiek. Tak jak teraz 30-ka :-)

Och tak, zdecydowanie cudownie, że jako młoda, niedoświadczona mama radziłam się babci, mamy, cioci a nie obcych ludzi z internetów.

Wpis ten dedykuję wszystkim Babciom, które nie miały czasu na pierdoły. I wszystkim mądrym mamom. I zostawiam jeszcze kilka kadrów, na których zobaczycie również pamiątkowe pierścionki po mojej Babuni. Made in USSR :-)

Trzymajcie się cieplutko i nie dajcie zwariować. Dajcie koniecznie znać czy macie jakieś pamiątki po swoich Dziadkach?

XOXO